Tuesday, December 4, 2007

Pontificaal gebed

Ik ben gevraagd om een bijdrage te schrijven voor het verenigingsblad van NSU, mijn studentenvereniging. Ik wou het alle niet-NSU'ers niet onthouden, dus plaats ik het ook hier. Veel plezier met lezen!

Afgelopen zomer woonde ik op het Momentum Festival een seminar bij van YWAM over gebed en geestelijke autoriteit. Toegegeven, ik kon niet met alles even goed overweg, maar het heeft me wel geprikkeld om hier verder over na te denken. Ik moest onder andere denken aan ons jaarthema, Pontificaal.

Wat betekent het om pontificaal te bidden? Het is in ieder geval iets anders dan half slap bidden. Ik doe het zelf veel te vaak. Dan denk ik aan de moeilijkheden van iemand, en dan bid ik “Heer, eh, wilt u die persoon zegenen, en, eh, kracht geven om met de situatie om te gaan en hem helpen zijn probleem op te lossen”. Dan schiet me nog iemand te binnen om voor te bidden, en nog iemand, en nog iemand. Dan realiseer ik me dat ik eigenlijk wel voor iedereen kan bidden, en bid ik iedereen langs die me te binnen schiet. “Heer, zegen Utrecht. Zegen NSU ook. Zegen mijn ouders, en mijn broers en schoonzussen. Zegen Open Doors, en de vervolgde christenen in Noord-Korea en China en de rest van de wereld.” Zoiets.

Bid ik dan bewust voor hen? Ben ik echt op hen betrokken? Bid ik met geloof of verwachting? Nee, totaal niet. Ik bid, omdat ik het gevoel heb dat ik moet bidden. En dat is zo ongeveer de slechtste motivatie om te bidden. Wat zou er met zulke gebeden gebeuren? Bereiken ze de hemel niet, of verhoort God ze lekker toch wel? Ik vraag het me wel eens af. Kon ik maar een kijkje in de hemel nemen...

De Bijbel staat vol met rare teksten die ik nog niet eens half begrijp, en die me toch ontzettend aanspreken. Zo bijvoorbeeld Ezechiël 22, vers 23-31. God geeft Ezechiël de opdracht om te profeteren. Wat is zijn boodschap? Kort gezegd: Jeruzalem is het haasje. Koningen, priesters, profeten en het volk, ze deden allemaal precies wat God nu net verboden had. Daarom laat God “hun daden op hun eigen hoofd neerkomen” (vers 31). Maar – nu komt mijn punt – het had voorkomen kunnen worden! Vers 30: ‘Ik heb gezocht naar iemand die een muur om de stad kon bouwen, die voor het land in de bres wilde springen opdat het niet zou worden vernietigd – maar zo iemand heb ik niet gevonden. Dus vervloekte ik hen.’

God zocht iemand... Had Jeruzalem geen muur dan? Waren er geen wachters? Volgens mij wel. Verder heeft God het over zonde, reinheid, visioenen en een vloek. Het ligt voor de hand dat het metaforen zijn voor iets geestelijks. Een muur om de stad bouwen: een of andere (geestelijke?) barrière bouwen om de stadsbewoners te beschermen. Op de bres staan: op de uitkijk staan, of knokken. Daarbij denk ik tegelijk aan een soort puriteinse opwekkingsprediker of strenge bijbelleraar, en aan een trouwe voorbidder (al gaan die twee prima samen). Op die manier bidden is zeker wat anders dan uit plichtsgevoel een lijstje afraffelen!

De tekst laat ons nog iets zien. Eén persoon kan voor God een stad maken of breken. Eén persoon kan het verschil zijn tussen zegen en vloek. Eén persoon. En ik geloof dat God hetzelfde tegen Utrecht aankijkt als tegen Jeruzalem, omdat in Utrecht net zulke mensen wonen als in Jeruzalem, en er dezelfde dingen gebeuren. Wat God met Utrecht zal doen, of hij zal zegenen of vervloeken, hangt af van die ene persoon. Jij kan die ene persoon zijn.

Een ander voorbeeld. Sinds een tijd gaat mijn mobiel dagelijks af om 10:02 en bid ik voor ‘arbeiders voor de oogst’, in navolging van Jezus’ opdracht in Lucas 10:2. Het is onvoorstelbaar hoe snel dat een gedachteloos ritueel was geworden. Toen ik het een tijdje terug met God had over vertrouwen, ging mijn telefoon af. Ik bad, zoals gewoonlijk, “Heer, de oogst is zo groot, en arbeiders zijn er zo weinig. Stuurt u arbeiders naar Utrecht om de oogst binnen te halen. Jezus naam, amen.” Ik voelde een stem van binnen: “Vertrouw je? Vertrouw je dat ik echt mensen stuur om de oogst binnen te halen? Dat er daadwerkelijk iemand komt, omdat ik hem stuur omdat jij bidt?” Ik dacht even na. “Ja, ik vertrouw dat u dat kunt, en dat u dat zal doen als ik erom vraag. Wat jammer dat ik daar niet meer bij stil stond. Tjonge, u stuurt echt mensen!” Ik geloof inderdaad dat God mensen stuurt, als ik erom vraag. Of als jij erom vraagt. Als je me niet gelooft, schiet me maar aan op een borrel.

God doet forse beloften als het over gebed gaat. Weer zoiets wat ik maar niet kan vatten. Een voorbeeldje, 1 Johannes 5:14-15 “Wij kunnen ons vol vertrouwen tot God wenden, in de zekerheid dat hij naar ons luistert als we hem iets vragen dat in overeenstemming is met zijn wil. En omdat we weten dat hij naar ons luistert, wat we hem ook vragen, weten we ook dat we alles al hebben gekregen wat we hem gevraagd hebben.” Maar, Jakobus 4, “U krijgt niets omdat u niet bidt. En als u bidt ontvangt u niets, omdat u verkeerd bidt”. Ik begrijp hier maar weinig van. En eerlijk gezegd ben ik niet bepaald een fantastische bidder. Vaak heb ik het gevoel dat ik maar wat aanklooi. Maar ik blijf me er mee bezig houden. Niet alleen voor mezelf, om te krijgen wat ík wil. Maar ook voor Utrecht, voor mijn familie en vrienden, en zelfs voor jullie. Nog lang niet zo pontificaal als ik zou willen, maar hé, in onze zwakte wordt Gods kracht zichtbaar, je weet toch? God gaat werken als wij gaan bidden, daar ben ik van overtuigd. Zelfs als ik daar zelf niets van merk. Dus ik klooi lekker verder.

Thursday, October 11, 2007

Aanbidding in de praktijk

Alette laat in onderstaand artikel haar gedachten gaan over aanbidding. Alette is tweedejaars theologie en één van de groepsleiders en coördinator van de gebedsgroepjes op onze faculteit.

Een tijdje geleden werd ik aangesproken door een preek die over aanbidding ging. Enkele aspecten van deze preek wil ik graag aan jullie meegeven. Dit mede omdat het ook best praktisch is.

Rom 11:33-36, zomaar één van de ‘aanbiddingsgedeelten’ in de Bijbel:
O, diepte van rijkdom, zowel van wijsheid als van kennis van God, hoe ondoorgrondelijk zijn Zijn oordelen en hoe onnaspeurbaar Zijn wegen! Want wie heeft het denken van de Heere gekend? Of wie is Zijn raadsman geweest? Of wie heeft Hem eerst iets gegeven om daarvoor vergelding te ontvangen? Want uit Hem en door Hem en tot Hem zijn alle dingen. Hem zij de heerlijkheid tot in eeuwigheid. Amen.
Een prachtig gedeelte in deze brief van Paulus. In het voorgaande van dit hoofdstuk probeert hij God te volgen in Zijn handelen, maar het lukt hem niet. Hij geeft toe, ik begrijp U niet, maar: ik buig wel voor U. En dit loopt dan uit op deze ‘spontane aanbidding’.

Een andere tekst die ik zelf tijdens het bijbellezen tegenkwam is de volgende: Zodra Gideon het verhaal van de droom en de uitlegging daarvan gehoord had, boog hij zich in aanbidding neer. (Richteren 7:15)
Ik wil je aanraden om het verhaal van Gideon eens in z’n geheel te lezen. Het is een wonder(!)mooie geschiedenis. In dit bovenstaande vers is Gideon zó vol van Gods macht die hem leidt, dat hij niet anders kan dan voor God te buigen en Hem te aanbidden.

Hoe kunnen wij nou God verheerlijken? Kun je aanbidding ook leren of oefenen? Ik denk dat dit kan. Soms zal het heel spontaan zijn, als je overweldigd wordt door wie God is. Het kan echter ook anders. Daarom wil ik heel praktisch, 5 stappen in aanbidding weergeven (5xO).

1. Ontspannen: Zo begint aanbidden. Zorg dat alle spanning, ruis en/of onrust weg is. Je moet er de tijd en rust voor nemen om je zo compleet op God te richten.
2. Overdenking: Bedenk voor jezelf: wie is God eigenlijk? Neem bijvoorbeeld een eigenschap van Hem in je hoofd en denk daar over na.
3. Ontzag: Als je over God nadenkt, merk je hoe groot Hij is. Hierdoor ga je ook zien wie je zelf bent. In aanbidding voel je Gods heerlijkheid.
4. Overgave: In aanbidding geef je je helemaal over in Gods handen. Dit is soms best moeilijk. Daarom is het ook stap 4 en niet stap 1: je moet er niet mee beginnen. Denk aan God, laat je hart door Zijn Geest vullen. Stel je vertrouwen op Hem.
5. Ontlading: Je hart barst van God. Het moet eruit! Dit kan op allerlei verschillende manieren zijn. Het hoeft niet persé luidruchtig of uitbundig, het kan ook ingetogen.

Het mooie is dat aanbidding een doel op zichzelf is! Je mag genieten van God om wie Hij is.

Ik hoop dat jullie hier wat mee kunnen. Ik zelf vond het wel even verhelderend. Natuurlijk is dit geen vast schema of een gebruiksaanwijzing waarbinnen je aanbidding moet plaatsen. Het kan denk ik echter wel een hulpmiddel zijn en een manier om aanbidding in de praktijk te brengen.

Het is mooi om God te aanbidden en Hem te prijzen om wie Hij is; alleen of samen. Ik wil alle groepjes dan ook oproepen om te proberen aanbidding ook echt een plaats te geven in het groepsgebed.

Alette

Friday, September 14, 2007

Een nieuw jaar

De colleges zijn weer begonnen! Onze faculteit heeft haar eerste collegeweek al weer achter de rug. Bovendien had ik het voorrecht om mentor te zijn tijdens de introductie. We hebben een stuk of dertig, veertig eerstejaars studenten en ik heb ontzettend genoten.

Gelukkig staan er ook weer gebedsgroepen in de steigers. Het blijkt lastig om via de mail te coördineren welke tweedejaars wanneer kunnen bidden, dus aanstaande dinsdag (18 september) begint er gewoon een groep. Andere groepen kunnen vanuit die groep starten, of gewoon 'los'. Iedereen die mee wil bidden, is van harte welkom om 13:15 in het stiltecentrum op de achtste verdieping van het Van Unnik gebouw. Deborah (tweedejaars) zal de boel in goede banen leiden.

Speciaal voor eerstejaars, maar ook voor iedereen die meer wil weten over gebedsgroepen op de faculteit, houden we een informatiebijeenkomst. Die is aanstaande woensdag (19 september) om 10:00 op het pi-balkon in het educatorium. Het is vrijblijvend, je bent niet verplicht om gelijk mee te gaan bidden, en we zullen ook niet bijten. Marjolijn de Moed (eerstejaars) en ikzelf zullen de boel leiden, en ik zal het een en ander vertellen.

Tot zover de praktische dingen. Ik hoop dinsdag en woensdag veel mensen te mogen begroeten. Tot dan!

Gijs van der Neut

Tuesday, May 29, 2007

Gebedsgroep tussen Hemelvaart en Pinksteren

Een van de gebedsgroepsleiders op onze faculteit, Adriaan, laat hieronder zijn gedachten gaan over gebed, Hemelvaart en Pinksteren. Excuses dat uw blogredacteur het pas op Derde Pinksterdag publiceert...

Op de zondag na Hemelvaart hoorde ik een preek waaruit bleek dat zelfs de Kerk is gestart als gebedsgroep... Als Jezus naar de hemel is gegaan gaan Zijn volgelingen niet meteen overal het Goede Nieuws verkondigen. Nee, er staat "Ze waren allen eensgezind volhardend in het bidden en smeken" (Handelingen 1:14). Waarom?

Sowieso waren de leerlingen maar een klein groepje mensen, in een vijandige stad, in een gróót Romeins Rijk. Maar Jezus had ze iets beloofd: Hij zou met ze zijn en Zijn Geest sturen. Nu baden ze om de vervulling daarvan. Want pas dàn konden ze werkelijk succesvolle getuigen zijn van hun Heer. Als ze op eigen kracht bezig waren gegaan
hadden ze misschien wel enig succes gehad. Maar wat er in werkelijkheid gebeurde na Pinksteren, is veel groter en dynamischer!

Een les voor ons denk ik: niet meteen aan de slag, maar eerst bidden en dan Gods leiding volgen. Daarbij is het "eensgezind" belangrijk: samen bidden is echt beter dan allemaal in je eentje! De Kerk is geen club waar je lid van bent, maar een gemeenschap waar de leden allemaal dezelfde focus hebben (als het goed is).

En het "volhardend bidden en smeken": blijkbaar was het nodig dat ze een tijdje baden... Misschien om zo klaargemaakt te worden voor hun taak. Smeken wijst erop dat ze beseften dat ze het van genade moesten hebben. Maar Jezus had iets beloofd, dus dan kun je ook volhouden in het gebed!

Wednesday, May 2, 2007

Inspiratiepunt: Making Fisherman of Friends

Sinds kort schrijf ik als veldcorrespondent wat stukjes voor Shiftzine, een webzine voor innovatie en reformatie in de kerk. Mijn eerste afgeronde artikelen zijn nog niet gepubliceerd, maar heb ik al wel geplaatst op mijn persoonlijke blog. Ik heb een informatieavond bezocht van Making Fishermen of Friends (MFF), een discipelmakende beweging onder jongeren in Houten, en heb daarna twee jonge leiders geinterviewd. Waarom schrijf ik daar hier over? Omdat ze begonnen zijn als gebedsgroep.

Herfst 2004. Na een ministry-cursus (ministry = voor iemand bidden in de kracht van de Heilige Geest) besluiten acht jongeren om wekelijks bij elkaar te komen om te bidden voor elkaar en voor hun dorp Houten. De groep groeit, en op een gegeven moment komen er wekelijks veertig mensen bij elkaar in een woonkamer. Jongeren komen tot geloof, en christelijk opgevoede jongeren hebben een behoefte aan concrete handvatten om Jezus te volgen in hun eigen leven. Mensen hadden Bijbels onderwijs en een luisterend oor nodig, niet alleen gebed. Met een aantal mensen gaan ze om de tafel zitten: wat nu? Er ontstaat een visie...

"Jezus zei tegen hen: ‘Kom, volg mij! Ik zal van jullie vissers van mensen maken." (Markus 1:17)

"Jezus kwam op hen toe en zei: ‘Mij is alle macht gegeven in de hemel en op de aarde. Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie opgedragen heb. En houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.’" (Matteüs 28:18-20)

Deze en andere bijbelteksten hebben de biddende jongeren geïnspireerd om zelf discipelen van Jezus te zijn, en anderen tot discipelen te maken. Van Handelingen 2:41-47 en andere passages leerden ze om in gemeenschap met elkaar te leven, vriendschap op te bouwen, en hun maaltijden met elkaar te delen. Ze komen nu één keer in de drie weken samen in de grote groep voor aanbidding, voorbede, ministry, onderwijs, getuigenissen, en gezelligheid. De andere twee weken komen ze in kleine groepen samen voor een maaltijd, aanbidding, gebed, bijbelstudie en getuigenissen. In de kleine groepen is veel interactie en ligt het zwaartepunt van MFF. Daarnaast werken ze met 'geestelijk ouderschap', een vriendschap waarin één jongere als een soort geestelijk vader of moeder met een andere jongere optrekt om hem of haar op weg te helpen.

Onze droom is dat Gods Koninkrijk zichtbaar wordt in Houten en omgeving. Dat klinkt vaag, dus heb ik nagedacht over wat dat zou betekenen. Onze droom is dat mensen Jezus leren kennen, dat mensen een honger krijgen naar meer van Jezus, dat er herstel plaats vindt in gezinnen, dat zieken genezen worden, dat jongeren op straat een doel in hun leven krijgen, en dat kerken samenwerken. Dat, en veel meer, is onze droom.

Wij willen Houten en omgeving bezaaid zien met dynamische kleine groepen van jonge christenen, die vol zijn van Woord en Geest, die elkaar opbouwen en Jezus uitdragen naar buiten toe. Maar die kleine groepen moeten wel functioneren in een netwerk. Wel zelfstandig, maar niet onafhankelijk van de rest van de Kerk. Geen afgescheiden groepjes, maar vriendschappen met christenen in andere groepjes.

Ze durven wel te dromen en groot te denken, die lui in Houten. Daar houdt ondergetekende wel van... hoe zou het zijn als dit soort groepjes in de Utrechtse studentenwereld zouden ontstaan, bij theologie of NSU of op andere plaatsen? Ik zou er graag deel van willen uitmaken!

Lees de volledige artikelen hier en hier.

Monday, April 30, 2007

Dromen en visie

Woensdag 25 april hebben een groepsleidersavond gehad, met de vier groepsleiders van de gebedsgroepen. Het was goed om bij elkaar te zijn, terug te kijken op de afgelopen tijd, zowel op de zegeningen als de minder goede kanten, en om vooruit te kijken naar de toekomst. Als ik langs loop wat onze toekomstvisie is, merk ik dat we nogal ambitieus zijn. Alhoewel, ambitieus? Je kan beter zeggen dat we veel verwachten van wat God gaat doen. Sterker nog, als God het niet doet komt er van onze plannen weinig terecht. Ik heb die avond nog Anne van der Bijl geciteerd, die heeft gezegd: "Als jouw visie je niet bang maakt, is zowel je visie als je God te klein."

Vanaf het begin hebben we gezegd: we willen missionair gebedsgroep zijn. Maar wat houdt dat in? Wat betekent dat nu concreet voor ons als gebedsgroep? In Matteüs 28 geeft Jezus zijn discipelen de opdracht om discipelen te maken. We hebben gezegd dat het onze focus is om theologiestudenten en andere studenten tot discipelen van Jezus maken. Dat klinkt al gauw als "wij zijn discipelen van Jezus, wij weten hoe het zit, en we gaan het jou even leren". Dat is niet onze bedoeling. Wij zijn ook maar beperkt en andere studenten zijn niet achterlijk. Daarom willen we op een bescheiden manier mensen op weg helpen van waar ze nu zijn naar waar God ze wil hebben. En dan hebben we het ook over onszelf en elkaar.

Onze droom is een gebedsbeweging onder theologiestudenten en andere studenten. We willen dit blok alle eerstejaars theologie uitnodigen die we nog niet eerder uitgenodigd hebben (dat zijn er niet veel meer), we willen aankomend collegejaar onder de nieuwe studenten een gebedsbeweging 'kickstarten' en we gaan contact leggen met ouderejaars waarvan we weten dat ze wekelijks in een groepje bidden. Bij de ouderejaars hopen we ook een missionaire vermenigvuldigingsdrang aan te wakkeren, van hen te leren, en de handen in een te slaan voor onze faculteit.

Omdat onze faculteit maar klein is, willen we ons ook richten (op termijn) op andere studenten, maar hoe we dat gaan aanpakken... Ondergetekende (Gijs) zal zich volgend collegejaar gaan inzetten voor gebed binnen NSU, dus Navigators van Utrecht, wees op je hoede!

Om de boel een beetje te ondersteunen gaan we (naast deze blog) een mailing opzetten. Wil je je daarvoor opgeven? Reageer met je mailadres op deze post, dan zetten we je op de mailing list.

Thursday, April 5, 2007

Inspiratiepunt: Billy Borden

Op de website van 24/7 prayer staat een inspirerend artikel over Billy Borden. Billy Borden was een rijke student die Jezus volgde met een radicale overgave. Hij werd geraakt door het morele verval op Yale aan het begin van de vorige eeuw, en hij zag vele levens die door zonde overhoop lagen. Hij besloot om dagelijks voor het ontbijt te bidden met een vriend van hem. Korte tijd later deed een derde student mee, en een vierde, en een vijfde... aan het eind van zijn eerste jaar kwamen er dagelijks 150 studenten samen om te bidden. In zijn laatste jaar kwamen er zo'n duizend van de 1.300 studenten aan Yale bij elkaar in zulke gebedsgroepjes.

Daarnaast zette hij bijbelstudiegroepen op. De bidders spraken onderling af wie welke niet-christen tot Jezus zou leiden, en Billy zelf koos de 'moeilijkste gevallen' uit. Een merkwaardige evangelisatiestrategie, als ik het zelf zeg, maar blijkbaar heeft het gewerkt... Daarnaast hielden Billy Borden en zijn bondgenoten zich bezig met de zorg voor wezen, weduwen, en kreupelen, en richtten zij de 'Yale Hope Mission' op om alcoholisten te helpen van hun verslaving af te komen.

Wat Billy Borden bereikt heeft is indrukwekkend, maar het meest indrukwekkend vind ik zijn volkomen overgave aan Jezus. Typerend is wat hij ooit schreef in zijn dagboek: "Say 'no' to self and 'yes' to Jesus every time." Die zin klinkt nog regelmatig in zijn achterhoofd.

Mocht je nog niet op de link geklikt hebben: lezen die hap!