Een aantal mensen die sinds het begin van dit blok meebidden, zijn zelf heel enthousiast geworden en zijn andere mensen gaan uitnodigen. Ik vond het ontzettend gaaf om al gelijk in de eerste week van mensen te horen, dat ze zelf weer anderen wilden gaan uitnodigen. Die mensen werden aangesproken door de visie (in het kort: samen bidden, groeien in je relatie met God, groeien in vriendschap met elkaar, en relevantie voor de buitenwereld) en geven die weer door aan anderen. Van die anderen (laten we voor het gemak zeggen: vrienden van vrienden van mij) zijn er hopelijk ook mensen met hetzelfde enthousiasme, die weer nieuwe mensen uitnodigen. Als er genoeg bidders zijn, trainen we nieuwe groepsleiders en starten we nieuwe groepen.
Dit vermenigvuldigingsprincipe vinden we ook in de Bijbel. Denk bijvoorbeeld aan de "grote opdracht" in Matteüs 28:16-20:
De elf leerlingen gingen naar Galilea, naar de berg waar Jezus hen had onderricht, en toen ze hem zagen bewezen ze hem eer, al twijfelden enkelen nog. Jezus kwam op hen toe en zei: ‘Mij is alle macht gegeven in de hemel en op de aarde. Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie opgedragen heb. En houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.’
Let goed op: Jezus draagt zijn leerlingen op, om alle volken tot zijn leerlingen te maken, door hen te dopen en hen te leren om zich te houden aan alles wat Jezus hen heeft opgedragen. Dus voor iedere leerling die deze elf leerlingen maken, geldt alles wat voor de elf leerlingen geldt, inclusief deze opdracht die Jezus op dat moment geeft. Het gebod om leerlingen te maken geldt ook voor de leerlingen die zij maken. Dus de eerste leerlingen moeten niewe leerlingen maken, die ook weer nieuwe leerlingen moeten maken, die ook weer nieuwe leerlingen moeten maken, etc.
Een andere bijbeltekst die vermenigvuldiging laat zien is 2 Timoteüs 2:2. Daar schrijft Paulus aan Timoteus: "Geef wat je in aanwezigheid van velen van mij hebt gehoord, door aan betrouwbare mensen die geschikt zijn om anderen te onderwijzen." Let eens op de "lagen" of "generaties" die in dit vers voorkomen. Paulus (1) had Timoteüs (2) dingen geleerd, die hij moest doorgeven aan betrouwbare mensen (3) die geschikt zijn om anderen (4) te onderwijzen. Paulus draagt hier zorg voor zijn geestelijk "achterkleinkinderen", waarvan hij de meesten waarschijnlijk nooit ontmoet heeft.
Ik zal hier een korte wiskundige demonstratie geven. We hebben elf leerlingen. Laten we zeggen dat ze in een jaar tijd allemaal drie leerlingen maken, en hen leren om leerlingen te maken. Daarmee verviervoudigd het aantal leerlingen jaarlijks. Daarna heb je 44 leerlingen (11 origineel en 33 nieuw) die weer allemaal in een jaar tijd drie leerlingen maken. Na een jaar zijn er 176 leerlingen (11 + 33 + 132), die ook weer in een jaar tijd drie leerlingen maken. Na een jaar heb je 704 leerlingen, na nog een jaar zijn dat er 2816, en na vijf jaar in totaal zijn dat er 11.264. Na 10 jaar in totaal zijn er volgens mijn rekenmachine 11.534.336 leerlingen. Elf en een half miljard, meer dan de huidige wereldbevolking.
Als we dat vergelijken met een prediker, iemand die heel veel preken houdt waarbij er mensen tot geloof komen. Laten we zeggen dat hij in een jaar tijd vierduizend bekeerlingen maakt. Na twee jaar zijn dat er achtduizend, na drie jaar twaalfduizend, na vijf jaar twintigduizend, na tien jaar veertigduizend. Hij begint heel erg goed en indrukwekkend met massale bekeringen, maar uiteindelijk wordt hij ingehaald door de leerlingmakende beweging. Hij werkt ontzettend hard, maar hij kan in zijn eentje nooit op tegen de massa leerlingmakende leerlingen.
Dat is de kracht van vermenigvuldiging. Vijftien mensen bidden wekelijks samen, een aantal van hen nodigt mensen uit, en het geheel wordt geleid door een handjevol groepsleiders. Dat stelt misschien nog niet zoveel voor. Maar als we bedenken dat de groep in een blok vijf keer zo groot is geworden, dan stelt dat heel wat voor. Wie weet hoeveel mensen er over een half jaar meebidden, hoeveel groepjes en groepsleiders we dan hebben? En over een jaar, twee jaar, drie...
Tegelijk is er ook een andere kant. Het werken aan vermenigvuldiging is soms verrekte lastig. Misschien ken je niet zoveel mensen, of durf je mensen niet goed uit te nodigen voor een gebedsgroep, of te vertellen over je geloof. Misschien zitten de omstandigheden tegen en zijn er domweg weinig mensen die mee zouden kunnen bidden. Misschien wil er gewoon niemand meebidden. Soms is er terugloop. Is dat een probleem? Misschien is het een probleem en kun je naar een oplossing zoeken en bidden om verbetering. Vraag God om in te grijpen als het niet goed gaat! Misschien is het geen probleem, maar zit er geen potentie in datgene waar je mee bezig bent. Misschien is het wel beter om de handdoek in de ring te gooien en je energie te steken in iets anders. Als er van een gebedsgroepje weinig overblijft, kan het beter zijn om je bij een bestaande groep te voegen of iets anders te gaan doen.
Hoe dan ook, het toepassen van het principe van vermenigvuldiging in de praktijk vraagt wijsheid en Gods leiding. Bid en luister naar God, vraag aan Hem wat zijn concrete wil is in een specifieke situatie. Moeten we al splitsen of mensen uitzenden, of langer bij elkaar blijven? Moeten we blijven bidden om meer mensen voor deze groep en volharden, of wordt het tijd om onze energie in iets anders te steken? Vermenigvuldiging is geen model en geen trucje. Het is een Bijbels principe dat we alleen in afhankelijkheid van God kunnen toepassen. Dus ondanks (of dankzij?) onze inzichten zijn en blijven we mede-werkers van Jezus, die op duizend manieren werkt in deze wereld. En dat is waar het uiteindelijk om gaat.
