Voor mij is aanbidding ontzettend belangrijk. Aanbidding is bewust en actief God de plaats en de eer geven die hem toekomt. Ik heb aanbidding voornamelijk 'geleerd' op Soul Survivor, een christelijk jongerenfestival met veel nadruk op onder andere aanbidding en het werk van de Heilige Geest. Maar ja, als je op zo'n jaarlijks festival leert aanbidden... hoe ga je er dan mee verder? Elke zondagochtend in de plaatselijke evangelische gemeente gaan zitten? Of meekrijsen met een 'worship' cd?
Niet lang daarna ben ik gitaar gaan spelen. Eerst met twee akkoorden, waarmee ik probeerde twee regels van een liedje te spelen. Stukje bij beetje leerde ik meer akkoorden en meer liedjes. Zo ben ik niet meer afhankelijk van muzikanten op podia of cd's, maar kan ik zelf muziek maken. Dat is heel fijn... maar wat als ik mijn gitaar nu niet bij me heb?
Aanbidding is niet hetzelfde als muziek. Aanbidding kan prima zonder muziek, en muziek kan ook prima afleiden van God in plaats van de aandacht op God vestigen. Maar waarom vind ik het dan zo lastig om God 'gewoon' te aanbidden, met mijn eigen woorden? Waarom houdt het dan op met "God, u bent zo groot. Ik hou van u." Meestal ga ik dan verder in de trant van "God, wilt u dit en dat doen?", oftewel ik ga bidden voor dingen.
Als we bidden op de faculteit, heb ik nooit een gitaar bij me. Ook geen cd-speler. Moeten we dan met drie, vier mensen a capella gaan zingen? Of moeten we leren om 'gewoon met woorden' te aanbidden? Of zijn er andere vormen denkbaar?
De post die ik aan het begin noemde, begint als volgt:
Aanbidding in de context van een kleine, intieme, simpele kerkbijeenkomst (huiskerk, bijbelstudiekring, gebedsgroep - GvdN) is één van mijn lievelingsonderwerpen. Ik ben gewoon dol op het type aanbidding dat ik heb ervaren in kleine, simpele vormen van kerk zijn.
Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van de grootse live muziek die je tegenkomt op grote, podiumgerichte aanbiddingsevents. Nog steeds geniet ik soms van de opwinding en diepgang van massale aanbidding. Maar mijn honger naar dit type aanbidding staat in geen verhouding tot de voldoening die ik krijg als ik aanbid met een klein groepje hechte bondgenoten, vrienden, mensen die ik vertrouw. Wanneer deze mensen hun harten openen met een uiting van aanbidding, is het alsof ik contact krijg met hun diepste verlangens en oprechte harten. Het is alsof ik van ziel tot ziel aanbid. Samen raken we God en wordt hij aanwezig in ons midden, door het ontzag en het verlangen van mensen die ik goed ken.
(vertaald door mij, Gijs van der Neut)
Het liefst zou ik heel het artikel overnemen, maar dat zou plagiaat zijn. Daarom ga ik verder met de praktische uitwerking. Als aanbidding in essentie vormloos is, en het gaat om contact met God en het eren van God, wat voor vormen kunnen we dan verzinnen die persoonlijk, oprecht, authentiek en betekenisvol zijn? Welke vormen kunnen een kleine groep helpen om gezamenlijk God te ontmoeten en te eren? De post noemt er een paar:
- Gebruik simpele woorden. Denk aan gesproken aanbidding, lofprijs, bewondering, waardering, dankwoorden, erkenning en belijdenis van wie God is, etc.
- Lees een psalm of Bijbelpassage, op langzame en meditatieve wijze. Neem de tijd voor bezinning, en misschien ook gesproken aanbidding.
- Laat iedereen één van de namen of titels van God uitspreken, en aanbid God aan de hand daarvan met gesproken woorden.
- Gebruik een psalm als basis of richtlijn om God te aanbidden.
- Hang een poster op als basis of inspiratiebron voor aanbidding of bezinning.
- Zet meditatieve muziek op, terwijl je reflecteert op een bijbeltekst of een eigenschap van God.
- Wees stil en wacht op Gods aanwezigheid en stem.
Ongetwijfeld zijn er nog veel meer mogelijkheden. Ik heb ondertussen zin gekregen om wat dingen uit te proberen. Misschien werkt het, misschien niet. Eén reactie op de blog was erg bemoedigend: "Ik heb ontdekt dat onze aanbidding en bewondering van God alleen maar beperkt wordt door ons idee dat we er goed in moeten zijn."
Gelukkig maar, ik mag mijn zoekende, onzekere, aanmodderende zelf zijn in Gods aanwezigheid!
No comments:
Post a Comment